De Mysterieuze Brief

Proloog:
“Hey, ik vond het erg gezellig vandaag, maar ik moet nu echt gaan. Ik zie jullie morgen wel weer.”
De zestienjarige Zweinsteinleerlinge glimlachte vrolijk en ze deed een van de haar lange, steile, bruine lokken die voor haar gezicht vielen achter haar oor. Voor een moment werden de kleine knopjes in haar oren zichtbaar voordat de pluk haar er weer voor viel.
“Oké, ik zie je morgen wel weer,” reageerde het roodblonde meisje ertegenover. Haar lichte, grijze ogen fonkelden van plezier, of kwam het door iets anders?
“Kom nou maar, Kel,” zuchtte de derde aanwezige persoon. Hij had bruine, heldere ogen en korte, donkerbruine haren.
“Doei, Nigel,” lachte het bruinharige meisje. Ze liep met haar Zweinsveldinkopen in haar hand in de richting van de Griffoendortoren, haar afdeling. Bij het portret van de Dikke Dame gaf ze het wachtwoord en ging ze de drukke leerlingenkamer binnen. Zonder iemand te begroeten of om te kijken, liep ze meteen door naar de slaapzaal.
“Waar ga je heen, Melody?”
Het bruinharige meisje keek om en zag een meisje met een gebruinde huid en een lange, zwarte vlecht.
“Mijn inkopen opbergen. Ik zie je later wel.”
Het meisje knikte en liet Melody erlangs.
In de slaapzaal liet Melody zich uitgeput op het hemelbed vallen; kapot dat ze was! Samen met Kelly en Nigel, haar twee beste vrienden, was ze echt alle winkels in Zweinsveld afgegaan.
Voor een tijdje bleef Melody zo liggen, tot ze besloot dat het echt tijd was om uit te pakken. Ze schoof de tas inkoopwaren naar zich toe en ging aan de slag; alles kreeg een plekje toegewezen.
Toen ze dacht alle inkopen te hebben opgeborgen, viel haar oog op iets dat nog in de tas lag. Verbaasd haalde ze het eruit en merkte ze dat het een opgevouwen stuk perkament was.
Melody liet zich achterover op bed vallen en bekeek aandachtig het stuk perkament. Twee donkerrode zegels sloten de onbeschreven envelop en verborgen de onbekende inhoud ervan.
Melody verbaasde zich over het perkament en hoe ze hieraan gekomen was. Ze had hem er zelf niet ingedaan en ze had ook niets gemerkt. De vraag wat erin stond was bij haar echter groter dan hoe ze eraan kwam. Haar nieuwsgierigheid was gewekt en voorzichtig verscheurde ze de eerste zegel. Haar trillende handen onderzochten het perkament verder. Wat zou er in staan?

Hoofdstuk 1: De Tweede Zegel
Het perkament beefde zachtjes heen en weer in Melody’s handen en de eerste zegel was verbroken. Zou ze het doen? Zou ze de tweede zegel ook kunnen verbreken? Ze haalde diep adem, probeerde haar nieuwsgierigheid te bedwingen en bracht haar hand naar de tweede zegel.
Plots vloog de deur van de slaapzaal open en het perkament vloog van schrik uit Melody’s handen. Geschrokken keek ze naar de deuropening waar het meisje met de lange, zwarte vlecht stond.
“Waar blijf je nou?” zei ze. Ze leek nogal geïrriteerd te zijn door iets.
Melody keek haar vragend aan en begreep niet waarom ze zo toegesproken werd.
“Sheila, wat is er?”
Ze bleef haar vriendin aankijken en zag hoe deze naar het bed naast de hare liep en neerviel. Er leek haar iets drastisch dwars te zitten.
“Oh, niets hoor. Helemaal niets,” reageerde Sheila sarcastisch. Ze ging weer recht overeind zitten. “Je zei dat je zo zou komen, dat je alleen wat op zou bergen. Nou, je laat me daar mooi een lange, veel te lange, tijd zitten met die losers. Ik werd gek van ze!”
“Sheila, kalmeer! Over wie heb je het? Jasper?” vroeg Melody niet begrijpend. Ze ging overeind zitten en was het perkament, dat nu onder haar bed lag, helemaal vergeten. Ook Sheila ging weer overeind zitten en keek haar vriendin recht aan.
“Tuurlijk! Over wie anders? Ehm… misschien Kevin?”
Ze rolde met haar ogen.
“Oké, oké. Rustig nou maar! Wat deed hij?” vroeg Melody gauw en ze kreeg door wat er precies aan de hand was. Sheila kreunde en liet zich weer achterover op haar bed vallen.
“Ik word gek van hem! Hij weet dat het me spijt en dat ik alle mogelijke moeite doe om hem terug te krijgen, maar hij geeft geen krimp toe! Ik doe van alles en hij weigert zelfs om met me te praten, zelfs nadat ik nogmaals mijn excuses aangeboden heb en het uit wil praten! Argggggh!”
Woedend drukte ze haar handen tegen haar voorhoofd aan en ze bedekte haar ogen.
Melody stond op en maakte geen aanstalten om naar haar vriendin toe te gaan, maar juist de slaapzaal te verlaten.
“Waar ga jij heen?” vroeg Sheila plots toen ze iets hoorde en opkeek. Ze keek vragend naar haar vriendin en dacht even in de steek gelaten te worden.
“Ik ga met hem praten, rustig maar. Dit moet voor eens en altijd opgelost worden en ik vind dat hij nogal begint te overdrijven!” legde Melody op een geruststellende toon uit. Direct ging Sheila rechtovereind zitten en leek ze redelijk zenuwachtig rond te kijken terwijl Melody de slaapzaal verliet.
Onder aan de trap keek Melody rond op zoek naar de jongen die ze zocht. Ze zag de groep jongens die Sheila bedoelde toen ze vertelde dat ze te lang had gezeten bij die losers. Ze moest even in zichzelf giechelen; Sheila kon vaak nogal overdrijven.
Toen zag ze hem, de jongen die ze zocht. Hij was best lang en stak boven de rest van zijn vrienden uit. Hij haalde zijn hand door zijn natte, heldere, blonde haren heen en praatte vrolijk met zijn vrienden over van alles en nog wat.
Melody liep op hem af en tikte hem aan op zijn schouder. Toen hij zag wie het was, nam hij meteen afscheid van zijn vrienden en liep hij naar het enige stille plekje in de leerlingenkamer.
“Ik weet al wat je gaat zeggen!” begon hij meteen met een zucht.
“Oh, mooi zo, Kevin,” zei Melody met een gespeelde opluchting. Ze sloeg haar armen over elkaar. “Sheila heeft meer spijt over wat ze gedaan heeft dan alle andere dingen die ze ooit in haar hele leven gedaan heeft! Ze is helemaal overstuur omdat jij blijkbaar niets geeft om haar moeite. Ze wordt er helemaal gek van! Ga je nu niet een beetje te ver? Ik zei dat je niet direct toe moest geven, zodat ze zou begrijpen wat ze anderen aan kon doen, maar nu ga je echt te ver!”
“Ja ja, ik weet het!”
Hij zuchtte. “Het is gewoon dat ik niet meer weet wat ik moet doen! Toen je zei dat ik niet meteen moest toegeven toen Sheila zei dat ze mij terugwilde vond ik dat je groot gelijk had. Maar nu – nu ligt alles anders…”
Hij leek nog een tijdje naar de juiste woorden te zoeken, maar toen het stil bleef, besloot Melody het woord te nemen.
“Als je niets meer met haar te maken wilt hebben, dan moet je het gewoon zeggen. Anders blijft ze al die moeite doen voor niets en dan ga je echt te ver, Kevin!” Ze rolde sarcastisch met haar ogen. “Praat het uit en wees eens eerlijk tegen elkaar!” Ze keek de jongen tegenover haar aan en zag hem even onzeker slikken, waarna hij knikte. “Oké, dat is dan afgesproken. Ik ga haar halen. Praat het normaal en rustig uit, dan zijn jullie er beiden van verlost.”
Zonder verder nog wat te zeggen, liep Melody terug naar de slaapzaal en mompelde onderweg iets dat verdacht veel op ‘jongens’ klonk.
“Sheila, kom met die luie reet van het bed af… en ga het uitpraten!” zei ze grijnzend bij binnenkomst en direct zat Sheila rechtovereind op bed.
“En?! Wat zei hij?”
“Hij wacht beneden op je. Meer zeg ik niet.”
Sheila leek redelijk enthousiast te zijn, plukte wat aan haar haren en liep toen met snelle passen naar de deur. Voordat ze de zaal uit liep, omhelsde ze echter haar vriendin nog even stevig en verdween toen uit het zicht.
Melody zuchtte en sloot de deur. Ze sjokte naar haar bed toe en voelde zich nog vermoeider dan ze zich al gevoeld had. Ze sloot haar ogen en probeerde zich te herinneren wat ze ook al weer deed voordat Sheila de slaapzaal binnen kwam stormen.
Plots zat ze recht overeind op bed: het opgevouwen stuk perkament! Daar was ze me bezig geweest! Direct sprong ze van het bed af en zocht ze op de dekens naar de brief.
Niets.
Ze sloeg het dekbed open, maar ook daar was niets te bekennen. Melody begon de grond af te turen.
Geen brief.
Waar kon hij nou zijn? Toen wist ze het en dook ze naar de grond. Ja hoor, daar lag hij, onder het bed verstopt.
Ze pakte het perkament, ging van de vieze grond af en begon zo veel mogelijk viezigheid van zich af te kloppen. De stofresten vlogen weer op de grond. Ze ging weer op bed zitten en bekeek nogmaals aandachtig het stuk perkament. Hij zag er nog altijd exact hetzelfde eruit; opgevouwen en met één gebroken zegel.
Toen hoorde Melody voetstappen en gauw borg ze het perkament veilig op in haar nachtkastje. Op het moment dat de andere meiden, iedereen uit de zesde behalve Sheila, binnen kwamen, lag Melody erbij alsof er niets aan de hand was. Een druk gesprek werd gevoerd en Melody mengde zich erbij terwijl ze zich gingen uitkleden.
Op het moment dat ze wilden gaan slapen, kwam Sheila goed geluimd binnen. Meteen begon ze Melody alles in detail te vertellen hoe er besloten was dat Kevin en Sheila het rustig weer zouden aan proberen, samen.
Na afloop, toen Sheila zich aan het verkleden was, meende Melody een diepe zucht en wat zacht gesnik te horen. Ze vermoedde dat de anderen deden alsof ze sliepen, maar in feite ervan baalden dat Kevin wéér met Sheila had, ongeveer dan.. Hij was namelijk knap, sportief, stoer en ontzettend populair bij de meiden, die allemaal vrolijk waren geweest door de ruzie tussen hem en Sheila, die nu weer over was.
Ook Melody en Sheila gingen naar bed en al gauw lag iedereen diep in slaap, behalve Melody, gekweld door haar gedachtes over het perkament.
Zou er wat in zitten dat belangrijk is? Zou de onbekende afzender er morgen over beginnen en dat ze dan geen flauw idee had waarover het ging? Van wie was het?
De vragen bleven door haar hoofd spoken en er was geen ontsnappen aan. Ze ging overeind zitten en met haar hand tastte ze over haar nachtkastje op zoek naar haar toverstok.
“Lumos,” mompelde ze bijna geluidloos. Het uiteinde van haar toverstok lichtte wat op en gauw hield ze hem tussen haar hemelbed en het nachtkastje in om te voorkomen dat de andere meiden op de slaapzaal er last van zouden krijgen.
Voorzichtig en bijna geluidloos halde ze het perkament uit haar nachtkastje en kroop ze volledig onder haar dekens zodat het weinige licht van haar toverstok door de dekens gedempt werden voor de rest van de zaal en er genoeg licht op het perkament scheen.
Een bevende hand van brandend verlangen naar de inhoud van het perkament bracht ze naar de tweede, onaangetaste, donkerrode zegel en ze haalde diep adem. Toen verbrak ze ook de tweede zegel… Eindelijk zou ze de onbekende inhoud te weten komen…!